اخیراً یک مورد دیگر از زغال کبابی بسته بندی برای باغبانی کشف شده است. اگرچه باغبانان آمریکایی برای مدت کوتاهی از زغال استفاده کرده‌اند اما تحقیقات روی خاک‌های Terra preta در آمازون استفاده گسترده از بیوچار توسط بومیان پیش کلمبیایی را برای اصلاح خاک غیرمولد به خاک غنی از کربن کشف کرده است.
این تکنیک ممکن است کاربرد مدرنی پیدا کند، هم برای بهبود خاک و هم به عنوان وسیله ای برای ترسیب کربن.
دام پروری: زغال با خوراک مخلوط می شود، به بستر اضافه می شود یا در درمان کود استفاده می شود. طیور از استفاده از زغال چوب در این روش سود می برند.
نگرانی از اینکه زغال فعال ممکن است به طور ناجوانمردانه استفاده شود تا به دام ها اجازه دهد خوراک با کیفیت پایین آلوده به آفلاتوکسین ها را تحمل کنند منجر به ممنوعیت استفاده از آن در سال 2012 توسط انجمن مقامات کنترل خوراک آمریکا در خوراک دام های تجاری شد.
توده ذغال: زغال به شکل بیسکویت زغالی در گذشته برای مشکلات معده مصرف می شد. اکنون می توان آن را به صورت قرص، کپسول یا پودر برای اثرات گوارشی مصرف کرد. تحقیقات در مورد اثربخشی آن بحث برانگیز است. زغال کبابی در ترکیب با ساخارین در تحقیقات برای اندازه گیری زمان انتقال مخاطی استفاده شده است.
زغا نیز در فرمول خمیردندان گنجانیده شده است. با این حال، هیچ مدرکی برای تعیین ایمنی و اثربخشی آن وجود ندارد.
میمون‌های کلوبوس قرمز در آفریقا مشاهده شده‌اند که برای خوددرمانی زغال چوب می‌خورند. از آنجایی که رژیم‌های برگ‌دار آنها حاوی سطوح بالایی از سیانید است که ممکن است منجر به سوء هاضمه شود آنها یاد گرفتند که زغال چوب مصرف کنند که سیانید را جذب می‌کند و ناراحتی را تسکین می‌دهد. این علم از مادر به نوزاد منتقل می شود.
پایداری زیست محیطی: تولید و استفاده از زغال چوب، مانند هر استفاده از زیست توده چوبی به عنوان سوخت معمولاً منجر به انتشار گازهای گلخانه ای می شود و می تواند به جنگل زدایی کمک کند.
استفاده از زغال چوب به عنوان سوخت ذوب در آمریکای جنوبی رو به افزایش است که منجر به مشکلات شدید زیست محیطی، اجتماعی و پزشکی شده است.
