نشانه های مختلفی برای آتل دست وجود دارد. اینها شامل شکستگی های فالانکس، شرایطی که نیاز به بی حرکتی مفاصل متاکارپوفالانژیال و دیستال بین فالانژیال دارند. شکستگی های متاکارپ، کشیدگی انگشت شست، و سندرم دو کوئروین هستند.
برخی از انواع آتل های دستی که معمولاً مورد استفاده قرار می گیرند عبارتند از اسپلینت های فالانکس دیستال پشتی، آتل های سنجاق سر، آتل های انگشت پویا، آتل های ناودانی اولنار، آتل های ناودانی شعاعی، اسپلینت های پشتی با هودهای اکستنشن و اسپلینت های اسپیکا شست.
اگر شکستگی‌های باز وجود داشته باشد، برای ارزیابی نیاز به مراجعه به ارتوپدی است و نباید با گذاشتن اسپلینت به تأخیر افتاد.
این فعالیت نشانه های اسپلینت دست را بررسی می کند و نقش تیم بین حرفه ای را در مدیریت بیماران مبتلا برجسته می کند.
استراتژی‌های تیم بین‌حرفه‌ای را برای تقویت هماهنگی مراقبت و ارتباطات برای پیشبرد درمان اختلالات دست با آتل‌های دست و بهبود نتایج مشخص کنید.
دست در توانایی های خود بسیار متنوع است. برای اطمینان از عملکرد آن در بالاترین سطح خود، حفظ عملکرد و تحرک آن مهم است.
عقربه از پنج رقم تشکیل شده است. این شماره ها از یک تا پنج شماره گذاری می شوند و با انگشت شست به عنوان رقم یک و انگشت کوچک پنج شروع می شوند.
متاکارپ ها با استخوان های مچ دست مفصل می شوند و به شکلی مشابه با اعداد شماره گذاری می شوند. ارقام دو تا چهار دارای سه فالانژ هستند: فالانکس پروگزیمال، فالانکس میانی و فالانکس دیستال.
انگشت اول دارای فالانژ پروگزیمال و دیستال است. مفصل متاکارپوفالانژیال (MCP) مفصل بین استخوان متاکارپ و فالانکس پروگزیمال است.
گچ باید به اندازه کافی گسترش یابد تا رقم چهارم و پنجم را بی حرکت کند. مفصل MCP باید 50 تا 90 درجه خم شود. مفاصل DIP و PIP به صورت اکستنشن آتل بندی شده اند.
باندهای نخی نرم نیز باید روی پوست قرار داده شوند تا از هرگونه آسیب حرارتی ناشی از واکنش گچ پس از خیساندن گچ در آب جلوگیری شود.
